கல்லூரிக்காலம் - சி.சந்திரபாபு

பேராசிரியர் நம்பி ஆரூரன் அப்படியொன்றும் கண்டிப்பானவர் அல்ல. எந்த நேரத்தில் எந்த சந்தேகம் கேட்டாலும் எத்தனை முறை கேட்டாலும் முகம் கோணாமல் விளக்கம் கொடுப்பவர். அதனால் மாணவச் சமுதாயத்திற்கு அவர்மேல் ஒரு தனி மரியாதை.

ஒருநாள் கல்லூரி வளாகத்தில் மூன்றாம் ஆண்டு படிக்கும் பிரபாகரனை மாணவ மாணவிகளின் முன் கண்மண் தெரியாமல் அடித்துத் துவைத்துவிட்டார். அவன் ஒரு பெண்ணை மிகவும் கீழ்த்தரமான கொச்சை வார்த்தைகளால் வர்ணிக்க அதைக் கேட்டு மனம் உடைந்த அப்பெண் அழுதுகொண்டு அவமானப்பட்டதைக் கண்ணுற்றதால்தான் அவர் அவ்வாறு நடந்து கொண்டார்.

செய்தது தவறாக இருந்தாலும் அனைவரின் முன் தண்டனை பெறுவது மாணவச் சமுதாயத்திற்கு தன்மானப் பிரச்சனையல்லவா.. பேராசிரியர்களின் அறைபக்கம் மணவர்கள் ஆவேசத்துடன் திரண்டனர். அந்த சமயத்தில் பேராசிரியர் நம்பி ஆரூரனுக்கும் பேராசிரியர் அரவிந்தனுக்கும் வாக்குவாதம் நடப்பதைப் பார்த்து மாணவர்கள் நிதானித்தனர்.

”விளைவுகளைப் பற்றி நான் கவலைப்படவில்லை அரவிந்தன்.. நான் அந்தப் பையனை அடித்தது தவறுதான். ஆனால் அந்தப் பெண்ணை அவன் எவ்வளவு அநாகரிகமாக வர்ணித்தான் தெரியுமா? அதான் உணர்ச்சிவசப்பட்டு அடித்துவிட்டேன்” என்றார் நம்பி ஆரூரன். மேலும், ”10 ஆண்டுகளுக்கு முன் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த என்  மகளை சக மாணவர்களுக்கு முன்னால் ஒருவன் கேலி செய்தான். அந்த அவமானம் தாங்காமல் அவள் தற்கொலை செய்து கொண்டாள். எனது மனைவி இன்றளவும் சித்தபிரமை பிடித்து தன்னிலை அறியாமல் உள்ளாள்” என்று கூறிக் கொண்டு சென்றவரால் மேற்கொண்டு எதுவும் பேச முடியாமல் நாதழுதழுத்தது.

பிரபாகரன் பேராசிரியரின் அறைக்குள் நுழைந்தான். பேராசிரியரின் காலில் விழுந்து கதறினான். மன்னிக்க வேண்டி மன்றாடினான்.

அவனைக் கட்டித் தழுவி முதுகில் தட்டிக் கொடுத்தார் நம்பி ஆரூரன். அனைவரின் கண்களிலும் கண்ணீர் துளிகள் ததும்பின.

(தொடர்புக்கு : 9940070734)